Marijn Graven
Geef je over aan de cocon van de opleiding én zoek daarbinnen je eigen weg.
De manier waarop ik als regisseur op een rituele, haast religieuze manier existentiële vragen kan stellen in het theater, kwetsbaarheid delen en mensen kan raken, provoceren, troosten en verbinden staat voor mij gelijk aan zingeving. Zingeving aan mijn eigen leven en aan dat van anderen.
In mijn werk tot op heden ben ik altijd bezig met de manier waarop ik het publiek medeplichtig kan maken aan wat er op de vloer plaatsvindt. Een veilige scheiding tussen tribune en speelvlak is daarbij niet evident.
De acteurs kunnen wat mij betreft niet de slechts de gevende partij zijn en het publiek niet enkel ontvanger, om een ervaring dieper te maken is er een sterkere wisselwerking nodig. Waarmee ik niet op zoek ben naar 'participatietheater' in de oorspronkelijke zin van het begrip. Ik probeer een soort onderhuidse, zinnelijke manier van participeren op te zoeken, waarbij vorm en inhoud onafwendbaar samenvallen. In vorm zoek ik vaak naar soberheid, waarbij ik spel en beeld zoveel mogelijk probeer uit te benen. Met zo weinig mogelijk rekwisieten, technische ingrepen en schuilplekken voor spelers en publiek zoek ik naar dat wat er tussen ons mensen gebeurt en weer opnieuw gebeurt.
Ik hoop op een internationale carrière met prachtige projecten in samenwerking met inspirerende mensen waarbij ik mijn artistieke visie met een groot publiek kan delen.
- Projecten
De Louteringsberg
De Louteringsberg is een theatrale ceremonie waarin het publiek door één acteur en één muzikant wordt uitgenodigd om samen een individuele reis te maken om de eigen dood onder ogen te zien. Omdat we misschien eerst iets fundamenteels van onszelf achter moeten laten voordat we dichter bij vrijheid kunnen komen.
Overige projecten
Antihelden (AHK - oktober 2016) Met twee mede-afstuderende acteurs van de ATKA (Benno Veenstra en Jordy Vogelzang) ben ik een onderzoek aangegaan naar de waarde van de kale, harde, naakte waarheid op het toneel. Vier avonden lang improviseerden zij op basis van hun persoonlijke relatie een onherhaalbare avondvullende voorstelling die zowel fysiek als mentaal tot op het bot ging. We ervaarden hoe je vanuit een tekst kunt vertrekken (Not About Heroes van Stephen MacDonald) en die uiteindelijk soms moet durven loslaten om echt tot de kern te komen van dat wat gezegd en gevoeld moet worden. Deze weg was zowel voor spelers als regisseur een belangrijke les in vertrouwen en overgave.
De Elyzeesche velden (co-productie van Het Zuidelijk Toneel & Festival Cement - Festival Cement maart 2017)
Op de grens van illusie en realiteit bevinden zich de Elyzeesche velden. Hier ontmoeten we Blanche en Stella. De twee zussen uit A Streetcar Named Desire, gespeeld door de echte zussen Evelien en Marlies Bosmans. De makers richten hun focus hiermee op het spanningsveld tussen feit en fictie.
In samenwerking met de twee actrices en de acteur Victor IJdens, die de rol van de mannen in de voorstelling vertolkt, schreven de makers een nieuwe bewerking van het stuk van Tennessee Williams. Geïnspireerd door marathoninterviews over de thema's in het stuk, hun eigen levens en de relatie tot elkaar.
De buitenste duisternis (Frascati 4 - december 2016)
Een kille herfstdag in het jaar des Heren 2020. Regisseur Eva ontmoet haar toneel schrijvende bloedbroeder Matthijs op zijn woonboot aan de rafelrand van de stad. Ze hebben maar één doel: de internationale theaterpodia bestormen en veroveren. Maar Eva weet niet meer zo zeker of ze dit wel met Matthijs kan.
tekst Rein Graven, regie Marijn Graven
Stage
Mijn korte stage bij de opera Uwe Leipe Mastdramnis van Nieuw Amsterdams Peil onder regie van Jeroen De Man was een hele fijne omdat de manier van communiceren heel gelijkwaardig voelde.
Daarnaast heb ik een aantal weken meegekeken bij Toneelgroep Amsterdam toen Ivo van Hove De Stille Kracht maakte.