Fernweh van Ena Sendijarevic is door de Kring van Nederlandse Filmjournalisten bekroond met de KNF Prijs voor Beste Filmacademie Productie.
De jury was zeer gecharmeerd door de manier waarop deze compacte, ingetogen vertelling, gedragen door de charismatische hoofdrolspeelster, complexe gevoelens weet over te brengen door volledig te vertrouwen op de zeggingskracht van de goedgekozen beelden.
De prijs werd vrijdagavond 4 juli uitgereikt tijdens het Gouden Veren Gala van het Keep an Eye Filmacademie Festival, door KNF-lid Charlotte Bouman (Glamour). De jury bestond verder uit Sasja Koetsier (de Filmkrant), Maricke Nieuwdorp (Glamcult), Karin Wolfs (Cinema.nl) en Jan Pieter Ekker (het Parool).
Uit het jury-rapport:
'Waar de andere Filmacademie-afstudeerfilms rond de 25 minuten duren, vertelt regisseur Ena Sendijarevi? in Fernweh een afgerond verhaal in slechts een kwartier. Het is een even moedige (de regeltjes van school! de vermaledijde omroepdramaturgen!) als terechte beslissing: iedere toevoeging zou de film minder maken.
In het sfeerrijke, minimalistische Fernweh, naar een script van Sendijarevi? en Guido Hendrikx, draait het om de dertienjarige An (Shona Smit, een openbaring), die van een hectisch jongereninternaat naar een pleeggezin op het platteland verhuist. Haar nieuwe pleegbroertje Berend, een achtjarig jongetje met het syndroom van Down, probeert An wegwijs te maken in deze nieuwe wereld. Toch heeft An last van heimwee. Maar waar verlangt iemand zonder thuisplek naar, wanneer hij heimwee heeft?
Voorafgaand aan de vertoning op het Keep an Eye Filmacademie Festival vertelde de Bosnisch-Nederlandse Sendijarevi? dat ze zelf ‘een keer of 27’ was verhuisd, dat ze het geweldig vindt om nieuwe werelden te ontdekken, maar dat ze zich wel begon af te vragen wat haar huis was.'
'De verhuizingen waren niet altijd vrijwillig, zo moesten mijn ouders Bosnië verlaten vanwege de oorlog. Ik heb hierdoor de kans gekregen om op jonge leeftijd kennis te maken met verschillende werelden. Ik vond het fascinerend om te zien hoe de ene plek van de andere kon verschillen en te ontdekken wat de nieuwe gedragscodes waren. Tegelijkertijd werd ik me steeds bewuster van mijn eigen positie als buitenstaander en hoe ouder ik werd, hoe kleiner de behoefte werd om me steeds opnieuw aan te passen. Toch bleef er een drang aanwezig om ergens bij te horen. De wisselwerking tussen deze twee tegenstrijdige gevoelens zijn voor mij het startpunt geweest voor deze film.'
