Antoinette Mooy is als ‘huisfotograaf’ al jaren werkzaam voor de Nationale Balletacademie. Samen met fotograaf Sasha Gouliaev zal zij ook dit jaar de voorstellingen van Dansers van Morgen met de camera vastleggen. Haar dansachtergrond is, vindt ze zelf, onontbeerlijk bij haar huidige werk. “Iedereen kan een mooie jeté of arabesque fotograferen, maar je moet ook in staat zijn om de essentie van een choreografie te vangen.”

Antoinette Mooy behoort tot de eerste generatie dansers van het Arnhemse Introdans. Na een gedegen opleiding bij een privéschool in Nijmegen deed ze staatsexamen als danspedagoog en studeerde vervolgens één jaar toneeldans aan het Conservatorium in Arnhem. “Een verademing”, herinnert ze zich. “Alles was opeens veel vrijer, je mocht jezelf laten zien op het toneel.” In 1971 werd ze aangenomen bij het toen net opgerichte Introdans, waar ze tien jaar danste, korte tijd repetitor was en acht jaar als directie-assistent van Roel Voorintholt werkte, nadat deze in 1989 de leiding van Introdans Ensemble voor de Jeugd op zich genomen had.

Bij Introdans leerde ze ook Hans van Manen kennen. “Hij vroeg mij in 2000 of ik de ceremonie van de uitreiking van de Erasmusprijs aan hem wilde filmen, zodat ook Henk (van Dijk, cameraman en echtgenoot van Van Manen – red.) in beeld zou komen. Ik heb toen een cursus camera, regie en montage gedaan, en zo is het begonnen”, zegt ze monter.
De eerste jaren richtte Antoinette zich exclusief op het maken van videoreportages binnen de dans, maar nadat de digitale fotografie meer en meer voet aan de grond kreeg, stapte ze, na wederom diverse cursussen, over naar de fotografie. “Mijn eerste opdracht was het Diaghilev Festival in Groningen, in 2005, en al snel volgden meer opdrachtgevers, zoals wederom Hans van Manen, Stichting Dansersfonds ’79, het Holland Dance Festival, de Nederlandse Dansdagen, de Prix de Laussane én de Nationale Balletacademie.”

“Als voormalig danseres dans je, wanneer je fotografeert, altijd mee”, zegt ze. “Je ziet alles, je voelt alles, je weet waar een attitude moet zitten, of een arm. Van de vijfhonderd foto’s die ik maak, houd ik er misschien honderd over. Niet omdat er tussen die andere vierhonderd geen goede foto’s zitten, maar omdat de balletpose erop niet perfect is. En dat moet natuurlijk wél. Ik wil supertechnische foto’s maken, maar wel zonder de emotie te verliezen. Je moet aan een goede dansfoto zien waar het om draait in een choreografie.”
Antoinette vindt het ‘een feestje’ om jonge dansvakstudenten te fotograferen. “Er komt zóveel energie van die kinderen af, je krijgt zóveel van ze terug nog voordat je één foto voor hen hebt afgedrukt. Daarbij vind ik het geweldig om hun ontwikkeling te volgen. Neem nou zo iemand als Timothy van Poucke, die heb ik door de jaren heen echt zien opbloeien. Het is zó fantastisch wanneer je dansers die vroeger misschien verlegen en teruggetrokken waren, opeens ziet ‘openknappen’, ziet losgaan.”

Daarnaast heeft ze er de laatste jaren nóg een passie bij gekregen. Ze heeft ontdekt dat ze dolgraag masterclasses dansfotografie geeft – iets wat ze inmiddels onder meer heeft gedaan tijdens de Nederlandse Dansdagen, het Holland Dance Festival en in opdracht van fotografiemuseum Huis Marseille. “Ik merk dat ik het fascinerend vind om mijn kennis en ervaring over te dragen. En op een andere manier geldt ook hier: je ziet mensen echt opbloeien. Met een positieve aanpak en waardevolle kritiek kun je mensen die van fotografie houden een enorme boost geven, zoals ook steeds weer blijkt uit de reacties die ik krijg.”

Op de website www.antoinettemooy.com is een grote selectie foto’s van Antoinette te zien.

Lees ook: