Als een hogesnelheidstrein dendert ze van film naar film terwijl de uren voorbij gieren in haar montagelokaal. “De regisseur voor honderd procent begrijpen en aanvoelen wat de bedoeling is.” Dat maakt het leven van Ellemieke spannend.

“Bij iedere productie stel ik mezelf open voor een andere blik, dat is het spannende,” zegt Ellemieke. Ze heeft er bijna een jaar van non-stop monteren op zitten. Na een zomerstage bij de VARA-serie ‘Klem’ en drie eindexamenfilms, rest haar nu nog wat los render werk en, oja, een scriptie. “Vaak vergeet ik gewoon om pauze te nemen. Dan is de dag ineens voorbij. Die zomer bij de VARA voelt inmiddels ook als een ver verleden. Monteren is gewoon zo leuk; elke klus is anders.” 

Op de vierde verdieping van de Filmacademie heeft Ellemieke haar eigen montagelokaal – oftewel edithok. Met de gordijnen dicht werkt ze vaak tot ’s avonds laat door aan haar films. “Nee, een werkdag van ‘9 to 5’ komt zelden voor. Ik vind dat niet zo erg, net als de dichte gordijnen. Veel mensen vragen of ik daar niet gek van wordt maar tijdens het monteren zit je zo in je eigen hoofd. Soms voelt het alsof je wereldproblemen aan het oplossen bent. Zo complex kan een montage zijn.” 

Hard werken dus, maar het liefst wel aan producties die een maatschappelijk thema aansnijden. “Verhalen die er toe doen. Daar wil ik graag aan werken. Documentaires liggen dan voor de hand, maar ook de gelaagdheid in fictie vind ik prachtig. Neem bijvoorbeeld de film Gone Girl. Los van dat het verhaal geniaal is verteld, zijn er overkoepelende thema’s als feminisme, de rol van mannen en vrouwen en die van de media. De gelaagdheid is prachtig.”

Wat ook gelaagd moet zijn is de band met de regisseur. Want als die goed is kun je volgens Ellemieke veel meer bereiken. “Essentieel, of je nu documentaire of fictie maakt. Per genre kan het contact wel verschillen. Bij een docu kun je vaak in de montage nog alle kanten op, simpelweg omdat een strak script ontbreekt. Als editor ben je dan wat meer met de inhoud bezig. Dat past bij mij, maar ik houd ook van afwisseling. Zo heb ik meegewerkt aan een lange fictiefilm over een meisje dat kickboxt. De regisseur wilde graag harde beelden met een rauw randje. Voor mij iets nieuws, dus best een uitdaging. We hebben een testshoot gedaan met de actrice; een ontzettend dun en gespierd meisje. De close-ups op haar spieren bleken echt fantastisch. Je ziet ze letterlijk rollen. Die beelden heb ik vervolgens op het ritme van keiharde hiphopnummers gemonteerd. Echt een te gek effect.”