Behind the scenes of be-CONNECTED: Konstantinos Vasilakopoulos over Alice in Wonderless land: ‘Ik laat dingen van hun tragische, donkere kant zien’

'Alice in Wonderless land', foto: Robert van der Ree

Gepubliceerd op

Van 25 juni t/m 30 juni presenteert de nieuwe generatie talent van de Academie voor Theater en Dans in Amsterdam zich tijdens het online festival be-CONNECTED. Ben je benieuwd naar de creatieve online uitbarstingen van onze studenten? Hier krijg je alvast een voorproefje!

Regisseur Konstantinos Vasilakopoulos (26) over Alice in Wonderless land: ‘Ik laat dingen van hun tragische, donkere kant zien’

Geen wit konijn, geen pratende rups. Alice in Wonderless land van regisseur Konstantinos Vasilakopoulos (Regie Opleiding) bevat – de titel zegt het al – geen wonderen. Wél een Alice die de waarheid vertelt. Rauw, sarcastisch en pijnlijk. ‘Ik gebruik het temperament van mijn Griekse vriendin als basismateriaal.’

Waarom in jouw Alice geen wonderen?
‘Iedereen kent Alice in Wonderland, een sprookje over volwassen worden. In mijn uitvoering Alice in Wonderless land, ontbreken de wonderen. Ik maak een intens stuk over artistiek volwassen worden. Over het zoeken naar je artistieke identiteit, expressie en acceptatie. Alice en een ridder zijn wanhopig op zoek naar zichzelf, op een of andere spirituele reis in een ver land.’

Geen ridder op een wit paard, neem ik aan?
‘Nee, die ridder stapt in de wereld van Alice om elkaar te vinden én met elkaar te botsen. Om een spiegel voor elkaar te zijn; te zien wat moeilijk zelf te herkennen is. Het stuk volgt sowieso niet het oorspronkelijke sprookje. Ik gebruik teksten van Franca Rame en Dario Fo, uit Robert Fisher’s The Knight in Rusty Armor en gedichten van de Griekse dichter en Nobelprijswinnaar Odysseus Elytis.’

Wat drijft jou persoonlijk om dit stuk te maken?
‘Misschien wil ik het kunstenaarschap van zijn tragische, donkere kant laten zien. Hoe vreselijk het kan zijn om een kunstenaar te zijn. Waarom voelen we die noodzaak kunst te maken? Wat beweegt ons om ons artistiek te willen uiten? De talloze offers, de kritiek die je moet overwinnen, de persoonlijke problemen die je opzij moet zetten. Een kunstenaar is als een alerte hoeder, die haarscherp moet zijn om elke kans te grijpen, beschikbaar moet zijn. Die afhankelijk is van modes, en ondertussen moet oppassen niet uitgebuit te worden.’

Hoe kwam je op het idee?
‘Ik praatte met een Griekse vriendin en uitte mijn zorgen over “na school” – wat dan? Zij stelde voor de tekst van Franca Rame te lezen. Ik werd meteen extreem enthousiast. Daarna heb ik mijn vriendin gevraagd om naar Amsterdam te komen en Alice te spelen. Zo is het gekomen…’

Dus we zien een Griekse Alice?
‘Ja, mijn Alice wil alles in expressie brengen. Dat kan ik heel goed doen met mijn Griekse vriendin. Ik gebruik haar temperament als basismateriaal. Alice probeert haar waarheid te vertellen, rauw en sarcastisch, beschamend en pijnlijk. Ze is slachtoffer en dader van haar eigen keuzes. Ze speelt met een Nederlandse partner-acteur. Twee werelden komen samen op het toneel.’

Hoe is het om als theaterregisseur een voorstelling te maken in deze tijd?
‘Dat is heel moeilijk voor me. Stel het je maar voor: ik maak een nieuwe voorstelling, en ondertussen moet ik aanvaarden dat er straks waarschijnlijk geen live publiek komt kijken. Ik heb besloten om die stress en onzekerheid te gebruiken als materiaal voor mijn voorstelling.’

Hoe zet jij die ‘coronastress’ artistiek in?
‘Ik ben een jonge kunstenaar die zich op de arbeidsmarkt wil vestigen. Eigenlijk ben ik net als een kleine prins uit een sprookje. Vol idealisme en persoonlijk uitgangspunten, maar zonder wapens om de nieuwe situatie te lijf te gaan. In dit stuk bied ik mijn eigen perspectief daarop. Ik lever kritiek op het bestaande systeem, waarin je als kunstenaar steeds moet bewijzen dat je het verdient om artistiek te bestaan.’

tekst: Buro Vonkstof - Petra Boers

 

Delen