Hans Maarten Wikkerink

Een van de meeste typische demografische kenmerken van New York City is het karakter van enclaves. Hoewel meer algemene data een diverse, dynamische smeltkroes laten zien, is New York op de kleine schaal relatief gesegregeerd. Het lijkt in de meeste buurten en wijken allemaal prima te werken . Helaas geldt dit niet voor de allerarmste groep New Yorkers. Sinds de jaren ’30 zijn zij gehuisvest in grootschalige woningbouwcomplexen die in de volksmond ‘projects’ zijn gaan heten.

Meer dan 400.000 mensen leven in deze gesubsidieerde woningbouw, verdeeld over 334 complexen. De meerderheid van deze buurtjes zijn gebaseerd op een stedenbouwkundig stempelplan van torens in het groen. Ze ademen modernisme en een ‘top-down’ stedenbouwkundige ontwerpfilosofie. Het feit dat er 200.000 mensen op de wachtlijst staan voor een woning in de ‘projects’ toont aan dat er nog steeds een grote behoefte bestaat aan sociale huisvesting.

De Marcy Houses liggen in de buurt Bedford-Stuyvesant, in het hart van stadsdeel Brooklyn en het is een representatief voorbeeld van zo’n woningbouwcomplex. Het ligt midden in een prachtig gedeelte van de stad en wordt omringt door buurten en wijken waar een vrolijke middenklasse haar identiteit aan ontleent. Echter, de Marcy Houses zelf hebben een problematische reputatie.

De 1,5 keer meer benodigde sociale woningen moeten ook anders gefinancierd worden dan voorheen, vanwege een toenemende druk op de subsidies. Door 25% extra marktconforme appartementen en commerciële ruimtes toe te voegen, wordt verdichting en diversificatie niet alleen vanwege een sociaal-economisch perspectief wenselijk, maar is het ook een manier om sociale huisvesting economisch haalbaar en betaalbaar te houden. De Marcy Houses zouden net zo trots moeten zijn als de stad waarin ze liggen: een pronkstuk van veerkracht, historische rijkdom en diversiteit.

Afstudeercommissie: Laurens Jan ten Kate (mentor), Marcel van der Lubbe, Gus Tielens. Toegevoegde leden t.b.v. het examen: Elsbeth Falk, Machiel Spaan.