‘Mijn naam klinkt, ik loop een gang in die schaars verlicht is. Dan kom ik in een kleine ruimte, de andere toeschouwers zitten op hoge stoelen rondom een verhoging. Als ik naar beneden kijk, zie ik vaag ergens in de diepte iets bewegen. Langzamerhand wen ik aan het donker en zie ik daaronder mensen staan, dicht op elkaar in een ruimte waarin ze gevangen lijken. Plotseling kijkt iemand omhoog, dit raakt me onmiddellijk, omdat ik me realiseer dat ze niet kunnen ontsnappen uit deze ruimte. Beetje bij beetje wordt het beeld helderder, er is water en de diepte lijkt soms oneindig.

Dan opeens een harde klap en het geluid van water dat zich verplaatst. Een van de mensen beneden slaat tegen de doorzichtige wand boven hun hoofden. De beelden vertroebelen door het heen en weer bewegende water. Het slaan gaat door totdat de wand breekt en het water wegloopt. Een van de mensen kijkt naar ons en opnieuw word ik geraakt, door het beeld van dat groepje mensen, druipend van het water, die geen kant op kunnen.

De beelden die ik zie, daar diep beneden me, roepen beelden op van vluchtelingen, rubberboten, drenkelingen. Beelden die ik opgeslagen heb en soms weggestopt, omdat ze te heftig waren en waar ik niets mee heb gedaan. Beelden die me wakker hebben gehouden, maar die ik ook weer was vergeten. En hier in deze kleine ruimte, kijkend naar beneden waar iemand, doorweekt van het water, omhoog kijkt naar mij, komen al die beelden weer tot leven. Het maakt de vraag los: en ik dan? Wat doe ik om deze mensen te helpen? En dat is confronterend en maakt me heel stil!’ ­- Loes van der Pligt, artistiek leider Mime, Academie voor Theater en Dans

Ontheemd is een voorstelling waarin geen woord gesproken wordt. Het confronteert de toeschouwer met het eigen 'wegkijkgedrag'. De voorstelling werd gespeeld voor een publiek van maar tien man, waardoor het een persoonlijke ervaring werd.