Over een pastoor op regenlaarzen 

Wessel van Wanrooij studeert af met de absurdistische vertelling Over een pastoor op regenlaarzen aan de Nederlandse Filmacademie, in de richting Regie Fictie. Zie hieronder de leden van de crew en cast. Bekijk de film op NPO Start.

Over een pastoor op regenlaarzen is een kort drama over de dementerende Jozias. Hij wil niet meer leven, maar vindt in die gedachte geen gehoor bij zijn vrouw. Wanneer zij op een ochtend overlijdt, raakt Jozias op een zwerftocht die hem steeds verder van huis en van zichzelf brengt. Uiteindelijk ontmoet hij diep in een bos een gewapende, jonge vrouw. Zij moet in eerste instantie niets van hem weten, maar besluit Jozias uiteindelijk naar huis te brengen. Eenmaal thuis ontdekt ze zijn situatie en besluit ze dat het misschien beter is om Jozias’ verzoek in te willigen. 

Met dit project onderzoekt Wessel van Wanrooij hoe je emotionele betrokkenheid waarborgt in een absurde vertelling. Wessel: ‘In het verzorgingshuis waar ik werk is de dood en de wens om niet meer te leven een dagelijks thema. Waar het voor mensen die nog gezond van verstand zijn al moeilijk is, is het voor dementerenden onmogelijk om een euthansietraject te starten. Wanneer dementerenden een doodswens hebben, wordt degene die hen aanhoort daarvoor verantwoordelijk. Over die tweeledigheid gaat onze film en we trachten daarmee een intergenerationeel gesprek te starten. De film legt op een lichte en absurde manier een zwaar thema bloot en maakt het onderwerp daarmee toegankelijk, invoelbaar en bespreekbaar. We hebben tijdens het maken van deze film, door een breuk in het perspectief van de vertelling te maken, een vakinhoudelijk risico genomen. Dit heeft voor mij geresulteerd in een ondenkbare, collectieve leercurve van de cast en de crew.'

Deze film kwam tot stand in samenwerking met KRO-NCRV.

Mart Dominicus, begeleidend Regie-docent: 'Ikzelf ben mogelijk nog enthousiaster over de film dan het panel professionals. Niet alleen omdat de film een actueel en relevant onderwerp aansnijdt – door de vergrijzing in onze samenleving is de relatie tussen dementie en euthanasie een prominente en precaire kwestie geworden die in de toekomst alleen nog maar zal toenemen – maar vooral omdat de film de kern van het spanningsveld tussen beide begrippen op een unieke en gedurfde manier gestalte heeft gegeven, door halverwege het perspectief te veranderen. Een brutale, zelden geziene, maar uiterst effectieve ingreep die zonder dat er een woord aan wordt gewijd, heel veelzeggend over het thema is. Die vondst in combinatie met het overtuigende spel van beide acteurs, de precieze cameravoering, het evenwichtige ritme én de geloofwaardige setting van de film, maakt dat deze productie voor mij een zeer geslaagde onderneming is geworden.'

Eva Zanen, schrijver en regisseur voor film en theater: 'Wanneer is het geoorloofd om een leven te beëindigen? En wie heeft het recht dat te bepalen? Anders dan sociaal realisme, een voor de hand liggende stijl voor een vertelling over euthanasie, geven de makers het verhaal weer als een lichtvoetig en tegelijkertijd grimmig sprookje. Waardoor het euthanasievraagstuk nooit letterlijk wordt, maar wel constant impliciet aanwezig is. De film is een sprookjesachtige roadmovie langs iconische locaties als ‘de weg’, ‘het bos’ en een ‘kasteelachtige kerk’, met twee hoofdpersonen die regelrecht uit een sprookje zouden kunnen zijn weggelopen: de kindse held die de weg naar huis zoekt en de jager. Regisseur Wessel van Wanrooij maakt daarbovenop de briljante en tegendraadse keuze om de personages extreem realistisch en menselijk neer te zetten, met subtiel en geloofwaardig spel. Dit maakt de personages invoelbaar en ontroerend. Het contrast tussen een gestileerde wereld en hyperrealistisch spel is niet alleen zeer inventief maar ook effectief. Op geraffineerde wijze spreekt de film aan op emotioneel zowel als op rationeel niveau.'