Waarom bleef je niet voor mij?

Alumna Milou Gevers (Regie Documentaire) studeerde af met dedocumentaire Waarom bleef je niet voor mij? 

Vier kinderen, die tijdens de basisschool een ouder verloren aan zelfmoord, vertellen over de reis die zij aflegden vanaf het moment dat zij het nieuws hoorden. Documentairemaakster Milou, die hetzelfde meemaakte, stelt de vragen die niemand haar destijds durfde te stellen. 

Milou: 'Tien jaar geleden ben heb ik mijn moeder verloren door zelfmoord. Met deze documentaire wil ik kinderen en ouders laten zien langs welke gedachten en gevoelens de reis voert nadat degene op wie je dacht te kunnen  vertrouwen, zichzelf van het leven heeft beroofd. Ik maakte een vergelijkbare reis als de kinderen die ik volg in deze documentaire. Mensen durven niet met kinderen te praten over zelfmoord. Ze worden er ongemakkelijk van. Ik wilde dat iemand mij de vragen had gesteld die ik nu aan deze kinderen stel, maar daarvoor was het taboe te groot toen. Ik hield mijn reis dus maar vooral voor mezelf, totdat ik volwassen was. Met deze film wil ik het onderwerp op een directe en brutale manier bespreekbaar maken. Ik wil laten zien dat kinderen die een ouder verloren door zelfmoord goed in staat zijn om daarover te praten. Juist het vermijden van het onderwerp is gevaarlijk en kan de kinderen in een isolement brengen. Ik had graag een film gezien met leeftijdsgenootjes in wie ik mij kon herkennen. Met deze documentaire maak ik de film die ik zelf destijds had willen zien.'

Deze film kwam tot stand in samenwerking met Human.

Bekijk de film op NPO Start.

Mariken Spuij, kinder- en jeugdpsychotherapeut: 'Het is echt een taboedoorbrekende film. Hij laat kinderen goed aan het woord, ze kunnen  goed vertellen wat ze van binnen voelen. Alle centrale thema’s komen aan de orde, en  daarmee biedt het een heel mooi handvat, ook voor volwassenen, ouders, leraren,  huisartsen en andere professionals, om met kinderen in gesprek te gaan en te leren welke  woorden je kan gebruiken om met kinderen te praten over zo’n moeilijk onderwerp.'

Niels, ervaringsdeskundige: 'Ik ben 60 jaar en mijn vader heeft zich van het leven beroofd toen ik 12 was. Het is nog een  open wond, zelfs nu nog... onvoldoende verwerkt. In die tijd was het al helemaal een taboe,  ik schrik er eigenlijk van dat dit nog zo is. Ik wil je heel erg bedanken voor dit voor mij  belangrijke monument van (h)erkenning! Het raakt mij nu al diep. Weet dat het van belang  is voor kinderen die er nu of in de toekomst mee te maken hebben/krijgen, maar ook voor  "oudere" kinderen zoals ik is het werkelijk van belang.'

Annemiek van der Zanden, studieleider Regie Documentaire, Nederlandse Filmacademie: 'De film is een heel belangrijk document omdat het hier een taboeonderwerp betreft, zowel voor volwassenen als voor kinderen. De openhartige maar toch ingetogen (van elk effectbejag gespeende) film, laat de gevolgen zien van een dergelijke gebeurtenis, op kinderen die achterblijven met verdriet en vragen, die ze vrijwel nergens kwijt kunnen. Het onderwerp is nog niet eerder op deze wijze voor het voetlicht gebracht.'