Psychosis 4.48

Christina Pfrötschner (Academie voor Theater en Dans - Regie) studeerde af met de theatervoorstelling Psychosis 4.48.

Christina's interpretatie van Sarah Kanes' Psychosis 4.48 (première was in november 2021) is een voorstelling over hoe systematische afspraken, normerende algoritmen die ons dagelijks omringen, lichaam en geest beïnvloeden en welke sporen deze invloed achterlaat. 

Christina: ‘In mijn perceptie is de psychotische en depressieve toestand in Sarah Kanes’ stuk equivalent aan onze extreem hysterische, oppervlakkige en profijt georiënteerde wereld. Dualistische waarheidsvinding is het motto en de vraag naar het WAAROM iemand zo denkt is zelden vanuit een oprechtheid of kwetsbaarheid, maar vaker vanuit een verdediging van een gevestigde mening of vooroordeel. Met de Psychosis 4.48-enscenering kom ik tot de kern van mijn theater: rigoureuze bevraging.'

Portfolio en registratie van de voorstelling

Nuno Blijboom, freelance dramaturg en recensent: 'Met de grootse montagevorm van Psychosis 4.48 maakt Pfrötschner invoelbaar hoe alomvattend, onontkoombaar en diffuus de worstelingen met je geestelijke gezondheid kunnen zijn. De scènes zijn afwisselend intiem, overweldigend en grotesk, wat samen met de bizarre manier waarop de drie artsen in deze (innerlijke belevings)wereld bestaan, leidt tot een intrigerend portret van geestelijke gezondheidsproblemen als een Lynchiaanse nachtmerrie. Dit wordt versterkt door de soundscape van Signe Do, die het geheel voortdurend een unheimische dreiging meegeeft. De compromisloze manier waarop Pfrötschner deze verschillende vormen en stijlen naast elkaar laat bestaan en contrasteert, resulteert in een eigenzinnige voorstelling die de ontregelende ervaring van mentale problemen op sterke wijze vertaalt naar de vlakke vloer.'

Samora Bergtop, actrice en docent Academie voor Theater en Dans: 'In Christina Pfrötschners Psychosis 4.48 wordt de depressie/psychose niet als pathologisch onderwerp benaderd, maar als een politieke zaak voelbaar neergezet. Het is een blik op onze wereld van manipulatie en leugens. Ze creëert een mooie vorm van zakelijkheid en nodigt het publiek uit moedig te zijn. Deze uitnodiging wordt visueel verder gesponnen door een in drieën gesplitste publieksopstelling, die letterlijk de mogelijkheid van tenminste drie verschillende perspectieven representeert. Door haar theatervorm, haar analytische blik en radicale manier van enscenering is ze in staat om een ruimte open te breken voor contemplatie en reflectie, die ik nooit op deze manier eerder heb gezien. Theater dat geen mening oplegt, maar een samen ontdekken stimuleert, en ons als publiek uit een comfortabele consumptiehouding haalt.'