#Club Night3: A Feeling Environment

De derde Club Night van team 2 was een voorbeeld van waar het in de AHK Culture Club allemaal om draait: multidisciplinaire samenwerking en het combineren van ideeën en perspectieven. In A Feeling Environment kwamen dans, geluids- én schilderkunst samen.

Het startpunt van de avond is gevoel, vertelt Jacopo Grilli. Samen met Kim Spierenburg organiseert hij de avond. De twee, respectievelijk alumni van de Academie van Bouwkunst en het Conservatorium van Amsterdam, liggen qua achtergrond ver uit elkaar maar combineren vanavond in een eclectische performance hun liefde voor schilderkunst, live electronics en de viool. 

Gevoel moet de basis zijn
‘Met A Feeling Environment willen we uitdrukken dat alles met elkaar zou moeten resoneren,’ zegt Jacopo. ‘Ons gevoel moet resoneren met onze omgeving en andersom. Gevoel moet de basis zijn.’ Daarvoor moeten ze allebei uit hun comfort zone stappen, vertelt Kim. ‘Jacopo door live voor publiek een schilderij te maken en ik door met m’n stem, live electronics en mijn viool alles te improviseren. We hebben deze performance nooit eerder gedaan en we kunnen het ook nooit meer nog eens doen.’ 

Dat heeft als resultaat dat A Feeling Environment geheel vanuit gevoel wordt neergezet. Jacopo tekent met hoorbaar harde streken ritmisch op een doek onder begeleiding van de stem en de live electronics van Kim. Het permanente werk van Jacopo ontstaat in synergie met het vergankelijke van Kim haar geluid. Een derde element wordt toegevoegd door een gastoptreden van Rebecca Wijnruit. De alumnus van de Academie voor Theater en Dans drukt op haar beurt haar gevoel uit in dans en beweging op de klanken die Kim en Jacopo produceren. 

Abstracte vormen krijgen handen en voeten
De performance bereikt een climax als Kim haar viool synchroon laat klinken met de penstreken van Jacopo. Met elke streek op het doek strijkt Kim over de snaren en met elke klank uit de viool komt er meer vorm op het doek. Gelach stijgt op uit het publiek als de abstracte vormen ineens handen en voeten krijgen en menselijke figuren blijken te zijn. 

De viool klinkt voor de laatste keer en Kim kijkt glimlachend de zaal in. ‘I think we’re done.’ Het geluid is vervlogen maar het doek resteert als tastbare uitdrukking van het gevoel van die avond. De alumni zijn tevreden. ‘Natuurlijk had ik van tevoren in m’n hoofd hoe ik het wilde maar het voor elkaar krijgen is een tweede,’ zegt Kim. ‘Het is heel moeilijk om alles goed op elkaar af te stemmen maar ik wil dit heel graag verder ontwikkelen want ik vond het echt te gek!’

Delen