Lida Ladwig

Lida Ladwig

020-Colombianit4 :een Amsterdams sprookje

Voor een van mijn twee beste jeugdvriendinnen, Jerilin, is er na 23 jaar iets gebeurd waar niemand meer op durfde te hopen. Na 23 jaar is ze eindelijk legaal in het land waar ze geboren is. Een pijnlijke situatie waar iedereen gewend aan dacht te zijn, stopte. Juist hierdoor leek het alsof een oude wond werd opengehaald. Na veel tranen en dagen van shock, kwam de behoefte deze wond verder open te maken en vervolgens samen schoon te likken. Want onze vriendschap is eigenlijk gestopt door de afwezigheid van dat ene papiertje. En zou onze vriendschap nu als vanouds door kunnen gaan of is er te veel gebeurd? En hoe kan het dat wij als kind ons niet bewust waren van alle nare dingen om ons heen of waren we dat wel? En waarom heb ik een behoefte aan die positieve én negatieve nostalgie?

Jerilin was een van de vele kinderen die in Nederland geworteld is maar in onzekerheid moet leven. De kans op uitzetting is altijd aanwezig. Aan de ene kant moet je duidelijk maken dat dit jouw land is, maar aan de andere kun je niet meedoen. Zelfs de meest normale zaken als schoolreisjes, bijbaantjes of door rood fietsen veranderen in gevaarlijke situaties. 

Back to list
Share