Mijn stem gebruiken
Het fundament was gelegd. Ik wist dat ik aan dit project wilde werken, maar hoe? In welke vorm kon ik dit aan een publiek aanbieden? Ik wist van mezelf, zelfs met deze nieuw ontdekte creativiteit, dat ik het niet kon vertalen in uitingen zoals muziek, schilderijen, zingen of dansen. Dus, ik liep een beetje vast. Tegelijkertijd was ik al begonnen met het opnemen van een podcast met mijn vader. Deze podcast ging over de verhalen die we met elkaar deelden, over hoe we de wereld bekijken, en om herinneringen te hebben die dieper gaan dan alleen een foto. Het bijzondere aan de podcast waren onze daadwerkelijke stemmen, die elkaar tegenspraken, grappen maakten of elkaar uitdaagden. Het idee was dat er ooit, als ik of hij er niet meer zijn, er een opname is die kan worden afgespeeld en waarmee je terug kunt gaan naar dat moment.

Schrijven! Ik kan schrijven. Iets wat ik al sinds jongs af aan deed, was schrijven. Al die scenario's die ik heb waargenomen, in een gedachtereeks of uiteindelijk in een verhaal stoppen. En daarnaast was ik al een fervent spreker. Ohhh, ik houd van praten. Praten, praten, praten. En let op, ik bedoel niet kletsen, maar een echt gesprek. Beeld je gladiatoren in die het uitvechten in een colosseum. Een strijd waar leven en dood op het spel staat.. Dat is de intensiteit waarmee ik een gesprek aanga. Ik giet alles in dat moment.. Klinkt intens? Ik ben nog maar net begonnen. Om je niet verder af te schrikken, kun je het ook zien als hartstochtelijke vragen, zoals een gladiator. Ik kan praten over letterlijke dingen, abstracte dingen, over wat duidelijk is maar ook verborgen, en toch recht voor je neus is... Ik praat graag over datgene wat er buiten gebeurt, wat we niet kunnen doorgronden, maar ook over wat er intern met ons gebeurt. Dus daar kon ik over schrijven en spreken. Is dat creatief, misschien zelfs artistiek? Ik had geen idee, maar mijn doel stond vast.

Openlijk schrijven en spreken over deze gepassioneerde vragen was van cruciaal belang om mijn onzekerheden te overwinnen. Om mezelf zo te laten zien, mijn ideeën, woorden en manier van uitdrukken naar buiten te brengen... Wauw, ik ging ervoor en ik deed het cold turkey. Dat maakte het proces waardevol en kinderlijk. Ik koos ervoor om niet het hele verhaal vooraf te schrijven, maar direct in te spreken over een onderwerp dat verbonden is met een citaat aan de muur. Dat betekende een podcast maken van 21 korte afleveringen. Ik raakte in sommige delen overweldigd, ging diep, en soms juist niet. Dat is het deel dat ik kinderachtig noem, omdat ik niet echt op details lette. Hoe het het geheel zou beïnvloeden, wat het in dit geval zou kunnen uitbeelden over mij als ‘maker’. Omdat het de bedoeling was om het te delen, toch?! Zodat de wereld het kan vinden. 
Enthousiasme is een geweldige motivator, maar soms worden geleid door iets dat een beetje volwassen is, dat een beetje toezicht houdt, niet verkeerd. Niet te veel, omdat we de pret niet willen bederven, maar net genoeg. 
Uiteindelijk bereikte ik mijn hoogtepunt in 2021. Ik was aan het creëren, opnemen, monteren, zonder ervaring, alleen met mijn verbeelding. Ik had een reeks gedachte verhalen uitgebracht, gebaseerd op de citaten aan de muur, en hoopte dat de verhalen, of zelfs symfonieën, de luisteraar op de een of andere manier zouden raken.

Een nieuwe stem
Twee jaar later, in 2023, kreeg ik tijdens een van mijn meditatieve sessies te horen. “Je hebt nog wat onvoltooid werk”. De titel A Stone Base Story kwam in me op. Ik was een beetje in de war, had ik niet besloten om het project niet aan te raken, aangezien het mijn eerste podcast was? Ik werd teruggefloten  en aangespoord om het project aan te passen. Een deel van mezelf vernieuwen is luisteren naar en vertrouwen op de berichten die ik ontvang. Terwijl ik luisterde, realiseerde ik me dat het de juiste beslissing was om het uitgebrachte product opnieuw te bekijken. Het was, voor mijn meer volwassen oren, kinderachtig en ik kon precies horen waar. En met bepaalde hoofdstukken zou ik, met aangescherpte vaardigheden, mijn groei laten zien en een grotere impact kunnen maken. Ik heb dus het script herschreven en alle sessies opnieuw opgenomen, zowel in het Engels als in het Nederlands. Deze tweede kans met a Stone Base Story zorgde voor een nieuwe interactie met onzekerheden waar ik wat licht op wil schijnen:
Dus als je iets maakt, is dat het toppunt van wat je op dat moment kunt doen. Terugkijken en jezelf verwijten of onder de loep nemen is naar mijn mening een teken van onvolwassenheid. Maar als je de capaciteiten hebt, kun je dat kostbare hoogtepunt beschermen en je huidige kennis toevoegen, zonder dat je je verschuldigd voelt over je verleden. Ben jij daar klaar voor? Want als je dat verleden opnieuw bekijkt, moet je het als een geheel onder ogen zien. Anders maak je gewoon iets ‘nieuws’ in het nu. Dat is een totaal ander proces. Ik besefte dat wat ik had gemaakt een beetje kinderachtig was, dat was voor mij een manier om mezelf te ontwikkelen. Ik help die vorige persoon dus graag met het volwassener maken van het product, met aandacht voor details die het toegankelijker maken voor de luisteraar, maar ook om meer authenticiteit en spontaniteit te creëren over wat ik wil overbrengen. Waarom zou ik me verstoppen als ik dat allemaal kon doen? Waarom zou ik mijn eigen uitgangspunt terzijde schuiven? In contact komen met die processen was een schat waarvan ik niet wist dat ik die kon vinden. Het is een heel andere dimensie van onveiligheid die mij heeft geholpen processen te aanschouwen die zich in ons als mensen manifesteren, maar misschien vooral in ons als scheppers. Dus bij deze onthul ik dat ook voor jou.

Dit heeft mij geholpen mijn stem te vinden. Gedurende deze podcast spreek ik woorden die niet van mij zijn. De woorden zijn niet van mij, maar ze komen via mij. Mensen zullen zich waarschijnlijk meer verbinden met bepaalde hoofdstukken dan met andere. Dat is prima. Mensen zijn vrij om verbinding te maken zoals zij dat nodig achten. Het gaat om de reis. Ik denk dat dat het mooie is van het doorlopen van dit proces, het ontdekken van mijn eigen artistieke stem, maar ook de moed hebben om die naar buiten te brengen en niets te verwachten, want de reis op zichzelf, voor mezelf, is onthullend geweest. Dus ook al is het project sinds 2021 volwassen geworden, er zijn nog steeds veel dingen die ik anders had kunnen doen. Gelukkig gaat mijn leven niet meer over ‘zou kunnen’, het gaat over “doen” en over “zijn”. Dat gezegd hebbende, hoop ik dat degenen die ervoor kiezen om naar de podcast te luisteren deze vrijheid van “zijn” ook ervaren.

Om je mee te nemen in dit leertraject met mij, heb ik de vijf leidende pilaren of concepten gebruikt om het proces voor jou, maar ook voor mezelf, te verduidelijken. De vijf pilaren zijn leidende principes om ervoor te zorgen dat mijn werk bijdraagt aan sociaal rechtvaardige kennisproductie. Deze pilaren bestaan uit Relationaliteit, Temporaliteit, Transformatie, Kostprijs en Vreugde.

Vijf Pilaren

• Relationaliteit verwijst naar het begrijpen van het essentiële uitgangspunt van relaties. Alles is gebaseerd op relaties. Welke rol spelen relaties bij het nastreven van het Stone Base-verhaal?
• Temporaliteit verwijst naar het idee van verspreiding over tijd en ruimte. Wat is het verhaal of de erfenis die heeft bijgedragen tot het punt waarop we het verhaal binnengaan? Hoe is de oorspronkelijke Stone Base Story uitgebreid? Hoe ben ik uitgebreid?
• Transformatie verwijst naar de behoefte om open te staan om getransformeerd te worden en niet alleen maar geïnformeerd te worden. In hoeverre ben ik getransformeerd door een eerste en een tweede keer aan de Stone Base Story te werken? Hoe kan het Stone Base Story bijdragen aan transformatie voor het publiek?Kostprijs heeft betrekking op de prijs en de offers die zijn gebracht om het Stone Base Story te creëren. Wat waren de kosten in tijd, energie, emotie, middelen? Wat hebben we geleerd over de offers die nodig zijn in dit creatieve proces?
• Vreugde verwijst ten slotte naar de waardering van vreugde, hoop en kostbaarheid die inherent aanwezig zijn of de moeite waard zijn om te erkennen.

Relationaliteit: Toen ik van de eerste naar de tweede creatie van de A Stone Base Story-podcast ging, dwong relationaliteit me om de relatie die ik heb met mijn vroegere zelf nader te bekijken. Binnen deze pilaar was het duidelijk dat de relatie met mijn vorige zelf verdacht was. De hele tijd ben ik menselijke verhalen, gedragingen en interacties aan het verzamelen, maar waar blijft dat van dag tot dag? Veracht ik dan altijd een beetje mijn verleden versies? Maar waren dit niet de bouwstenen voor wat ik in het heden weet? In sommige opzichten bood mijn verleden mij toegangspoorten, tips waar ik verder moest zoeken, want daar is nog steeds iets te vinden. Het is niet iets om over het hoofd te zien en weg te gooien. Binnen dit proces heelde ik veel van het lijden dat ik koesterde tegenover sommige eerdere versies van mezelf. Ik kon ze destijds niet erkennen, omdat ik het gevoel had dat ze mijn inmiddels creatieve ontwikkeling in de weg stonden. Dus ik had het gevoel ‘als jij er niet was geweest, had ik hier eerder mee kunnen beginnen, en was ik verder gekomen dan ik nu ben’. Maar naarmate ik vorderde en genas, werd mijn relatie met mezelf liefdevoller en minder vijandig.

Temporaliteit: Als ik terug kijk, geloof ik dat ik ben gegroeid, of op zijn minst een groter gevoel van verbondenheid heb gekregen met iets dat groter is dan ik. Ik ben niet opgevoed met een duidelijke focus op cognitieve capaciteiten. Ik had, zoals je zou kunnen zeggen, de vrijheid om te ontdekken wat het beste bij mij past. Als kind dat opgroeide in drie verschillende sociale domeinen was dit erg moeilijk. Omdat het nogal duidelijk was welke nadruk wat tot gevolg had. En mijn omgeving was niet bepaald creatief. Dat betekent niet dat de cognitieve mensen die ‘er behoorlijk capabel uitzagen’ iets hadden dat ik kon bewonderen.. Ze zagen er net zo gecompromitteerd uit. Maar wat dan? Hoe kon ik mezelf toestemming geven om volledig vrij te zijn in mijn creativiteit? Tijdens de eerste opname van een Stone Base Story kwam ik steeds meer in contact met mijn intuïtie, die vrijheid om te verkennen bracht mij in contact met verborgen delen van mezelf. Het heeft mij vertrouwen gegeven in het gebruik van mijn stem. Maar het heeft mij ook het vertrouwen gegeven om naar die leidende stem te luisteren, wat mij naar de creatie van de tweede Stone Base Story heeft geleid.

Transformatie: Dus als deze tekst beschikbaar wordt gemaakt voor een publiek, welke impact zal dat dan hebben op hen? Kan het bijdragen aan een soort transformatie? Kunnen zij er enige genezing uit halen, net zoals ik? Ik heb al eerder aangeven dat de woorden niet van mij zijn, maar via mij komen. Niet alleen dat, deze reis begon met de verweven quotes op de muur. Het begon met de woorden van mensen en daarna werden er woorden via mij toegevoegd aan het verhaal. Tijdens mijn reis viel het vooral op hoe mensen reageren op situaties, in plaats van alleen op woorden. Wat heeft dat mij verteld? Woorden vereisen iets anders, een andere oplettendheid dan een situatie. Woorden hebben de kracht om de energie in een kamer te veranderen. De manier waarop iets wordt uitgedrukt, doet er toe! De intonatie is veel belangrijker dan het onderwerp of de inhoud op zichzelf, en dat nemen we niet volledig op in onze manier van communiceren. Ik moest daar dus op inspelen. En door dat te beseffen, wordt het gemakkelijker om niet van buitenaf tegen het publiek te spreken, maar zich daadwerkelijk te manifesteren als hun eigen stem van binnenuit die ik ondersteun en stimuleer.

Kostprijs: Nou.. waar moet ik beginnen? Met de uren? Gemoedstoestand? Ritme? Sociale interacties. haha. Wat ik heb gemerkt is dat het terugtrekken in mezelf mij weghaalt van de buitenwereld, althans voor een korte tijd. Als je een hartstochtelijk onderzoek doet, kan het heel moeilijk zijn om met degenen om te gaan die het niet begrijpen, met degenen die de noodzaak ervan afwijzen. Het gevolg is dat ik steeds minder zichtbaar ben. Dat maakt het moeilijker om ons te verhouden of om deze verhalen de echo te laten maken van de dingen waarmee we allemaal verbonden zijn. Een deel van de kosten bestaat dus uit het aanwezig blijven met mensen met wie ik over het algemeen geen verbinding voel. Dat eist op zijn eigen manier zijn tol. Ik blijf lachen, terwijl ik eigenlijk gewoon een vlieg op de muur wil zijn. Omdat dit streven zo nieuw was en niet bedoeld was om geld te verdienen, voelde het besteden van zoveel tijd hieraan soms als tijd die aan ‘werk’ had kunnen worden besteed. Er was zeker sprake van schuldgevoel. Gelukkig beschouwde ik deze reis op zichzelf als rijkdom, maar als ik verder ga met de vraag waar en hoe dit bij een publiek zal resoneren, komt de vraag naar boven of financieel comfort ook niet onderdeel van het pakket hoort te zijn.

Vreugde: Misschien kan het luisteren naar de woorden voor sommigen schokkend, provocerend of zelfs vernederend zijn. Dat kan ik niet beargumenteren. Maar in mijn ervaring hebben de patronen waarmee we versmolten zijn, waar we onze loyaliteit aan hebben gegeven maar die niet echt voor ons werken, precies dat nodig om ruimte te creëren. Ruimte om opnieuw een frisse bries, vreugde en zoveel meer te voelen. Als dat geen schat is, dan kan ik niet doorgronden wat mij nog meer de vreugde kan geven om te blijven shockeren, provoceren en confronteren. Ze zijn bouwstenen in een reis om te transcenderen. En daarom kies ik ervoor om ze samen met de kracht van mijn stem te gebruiken in mijn verhalen.

Lessen om mee te nemen
Terugkijkend op het begin, ben ik tevreden met de manier waarop dit project is verlopen. Ik vind dat het eng moet blijven om in contact te komen met creativiteit. Ik heb geluk gehad met mijn eindeloze nieuwsgierigheid en daarom durfde ik deze route te kiezen. Het is niet alsof de sluizen open zijn gegaan, maar ik durf nu de ruimte te nemen om vrijer in contact te komen met mijn creativiteit. Er is geen spanning meer, wat ook een direct gevolg is van het feit dat ik mezelf toesta om mezelf bij mijn passie te betrekken. Kijk, passie en zeker een gepassioneerd onderzoek hebben de neiging zich te concentreren op iets buiten jezelf. Je hebt een passie ‘voor’ iets. Jij informeert ‘iemand’. Maar waar ben je zelf? Altijd nastreven. Ik heb ontdekt dat ik mezelf met passie en onderzoek kan betrekken. Je zou het toegang tot eigenliefde kunnen noemen zonder passief te worden. De liefde om deze passie te kunnen ervaren, er de diepte in te gaan en deze te gebruiken om jezelf in de wijde openheid te laten zien. Terwijl ik dit schrijf, herinner ik me hoe gevoelig ik als kind kon zijn voor stemtrillingen. Of het nu films, muzikanten of openbare sprekers zijn. Ik zou zonder beelden kunnen, als ik maar de stem zou horen. Alleen de stem, zodat ik kon voelen waar die resoneert in mijn lichaam en waarom mijn lichaam reageerde met welke emotie dan ook. Ik werd opgewonden, bang, en merkte toen niet hoe mijn eigen stem hetzelfde kon bereiken bij andere mensen. Het is mij nooit verteld, of tenminste, alleen door mensen die jij als vanzelfsprekend beschouwt. Zucht.. Ik weet het, cliché hè? Gelukkig voor jou en voor mij ontving ik deze keer het bericht. Het combineren van mijn stem met de ontdekking van mijn creatieve proces, wat voor mij helend is geweest, kan ook helend zijn voor anderen. Omdat het een pluri versatiliteit vertaalt die in jou en mij huist, en waarschijnlijk hoe het bestaan begon.

‘En de woorden, “er zal licht zijn”, werden gesproken.

Door Camiël Kesser