Van alle mailtjes die ik nog moest beantwoorden, valt die van mijn Surinaams-Nederlandse collega Camiël op. 'Het valt me zwaar Tayfun, die beelden uit Turkije. Kunnen we niet even wandelen?’

Oh god, niet nog een gesprek over de horror in Turkije, dacht ik eerlijk is eerlijk meteen. En, word ik als Turkse-Nederlander nu niet etnisch geprofileerd? Hoezo moet ik jou nu opeens troosten? Dwarse gevoelens, die totaal werden verpletterd door het menselijke gebaar. Compassie! En niet zomaar eentje die je toevallig uitspreekt bij de Albert Heijn of op de werkvloer. Maar eentje waar tijd voor wordt vrijgemaakt middels een wandeling.  

Natuurlijk maak ik dan ook dan tijd vrij voor Camiël, mijn Surinaamse broeder uit Amsterdam-Zuid. Tot dan toe had ik hem nog maar één keertje ‘in het echt’ gezien, maar raakte al snel geïnteresseerd in de bladeren waarvan hij de takjes ontspannen en vakkundig verwijderde. Nee, hij brokkelde geen wiet. Hij maakte eten voor me klaar, met een plant waarvan ik de naam al lang weer ben vergeten. Op de fiets terug na het etentje, hadden we nog een kort maar krachtig gesprek over nationalisme. Diepe gevoelens die in Turkse en Surinaamse lichamen sterk is vertegenwoordigd. Cultureel geïndoctrineerd, maar in het Surinaamse geval vooral een reactie op white supremacy.

We hadden het Rembrandtpark uitgepikt. Ik met mijn fiets weer, en hij met zijn stoere bike nu. En uiteraard die waanzinnige dreadlocks onder zijn helm. Een enorm contrast met mijn kale kop, veilig verborgen onder de muts.

Hij was verlaat, omdat het uitliep bij een vriend die leed aan paniekaanvallen. En omdat ik zelf ook recent een paniekaanval had gehad, wilde ik er alles van weten. De angst en spanning borrelde al lopende op, maar het fijne gesprek joeg de boehoe’s uiteindelijk weg.

De aardbeving? ‘Tja, hoe kan ik het uitleggen Camiël. Ik heb geen familie in het gebied, maar het is alsof er gewoon een atoombom is gedropt in een gebied even groot als de Benelux. In Hiroshima vielen er direct rond de 75.000 doden. En dat getal wordt nu ook genoemd. Een atoombom. Dat is wat het is.’

De verschrikking is simpelweg te groot om te bevatten. Dus ging het al snel over de dingen die we wel konden concretiseren. Bijvoorbeeld over de creools-hindoestaanse spanningen in Suriname. En dat je zogenaamd een kant moet kiezen. Het waren onheilspellende woorden die een paar dagen later gelijk uitkwamen met het Surinaamse parlement dat werd aangevallen.

We maakten een rondje compleet met Turkse en Surinaamse dingen. Opeens ging het over religie en dan weer over inter-etnische relaties. Waarom Turken die met elkaar trouwen zogenaamd ‘mislukte integratie’ zou zijn, en over witte vriendinnen en minderwaardigheidsgevoelens. Veels te diepe zaken om in één rondje af te handelen dus deden we er nog één. En toen die ook niet genoeg bleek, ‘we hebben zeker tien wandelingen nodig’, aldus Camiël, wist ik het, we gaan vaker wandelen. Doe je ook mee?