Naar inhoud
 

Nieuwsbrief

Meld je aan

Een zoektocht naar genezing

door: Paulina Trejo Mendez
Ik heb de diagnose van een chronische ziekte gekregen. Vanuit biomedisch perspectief betekent dit dat er geen remedie is. Dit deed me afvragen: wat kan er genezen worden? Dit betekende ook het in twijfel trekken van de medische blik die me aankeek zonder me te zien. Het ervaren van medische ingrepen heeft me in staat gesteld de pijn te begrijpen van het gereduceerd worden tot anatomie, het lichaam als een object van ingrepen, als een machine. Dit kan een onmenselijke ervaring zijn, een ervaring waar degenen die op andere manieren geracialiseerd of ontmenselijkt zijn, zich mee kunnen identificeren. In mijn academisch en artistiek werk heb ik deze dominante blik onderzocht terwijl ik op zoek was naar manieren om te genezen van de fragmentatie die het veroorzaakt.

Veel van onze wonden, zelfs als ze persoonlijk in ons lichaam zijn ervaren, komen ook voort uit de manier waarop we hebben geleerd om met onszelf, de omgeving en elkaar om te gaan. Ik ben geïnteresseerd in hoe we van genezing een collectief pad kunnen maken. Ik geloof dat het vinden van creatieve manieren om deze relaties collectief te veranderen een subversieve daad zou zijn die onze genezing centraal stelt in samenlevingen die zorg, liefde en het leven vaak verwaarlozen. Een van de dingen die ik wil benadrukken, is dat we niet alleen onze wonden of de pijn zijn die ons hebben getekend, maar de liefde, zorg en vreugde die we hebben ervaren, alles wat ons op de een of andere manier heeft gevoed. Dat herinneren is naar mijn mening wat genezing mogelijk maakt.

Als onderzoeker die promoveerde op ontwikkelingsstudies, werd ik geconfronteerd met mijn rol in het reproduceren van deze dominante blik door middel van onderzoek. Door mijn eigen ervaringen vroeg ik me af of we deze dominante blik konden scheiden van de dominantie van specifieke lichamen... vooral de lichamen van mensen die waren ontmenselijkt door het opleggen van geslacht en ras. Dit bracht me ertoe om te zoeken naar dekoloniale methodologieën die zouden loskoppelen van de dominante manieren om met kennis om te gaan binnen de academische wereld.

Voor degenen onder ons die te maken hebben met chronische pijn of ziekte, is het duidelijk dat we een zorggemeenschap nodig hebben, dat we elkaar niet alleen nodig hebben om te overleven, maar ook om te gedijen. Naar mijn mening omvat dat niet alleen mensen, maar ook andere wezens. Van een Comunitario-feminisme met inheemse wortels in Guatemala, heb ik geleerd hoe belangrijk het is om een ​​gemeenschap op te bouwen, waar we ook zijn. Maya-feminist Lorena Cabnal spreekt over lichamen die deel uitmaken van territorium (natuur) en niet gescheiden zijn. Dit is wat "lichaam-territorium-aarde" betekent. Ik vind haar ideeën over genezing als een politiek pad inspirerend. Lorena herinnert eraan dat "genezing een persoonlijke en politieke daad is die bijdraagt ​​aan het web van het leven" en voegt eraan toe dat "strijd de genezing vereist van de lichamen die meerdere vormen van onderdrukking hebben ervaren" (Lorena Cabnal 2016).

Een van de symptomen waar ik mee te maken heb, is een ontsteking. Geneeskundehoogleraar Rupa Marya en onderzoeksprofessor Raj Patel (2021) spreken van een wereld die ‘ontstoken’ is. Ze vermelden "ontsteking is systemisch en de systemen zijn met elkaar verbonden", waarmee ze erop wijzen dat de sociale, politieke, economische ... vervuiling van het milieu, het heeft allemaal invloed op onze gezondheid (Marya & Patel, 2021). Dit betekent dat de systemen van onderdrukking die ons lichaam kenmerken in ongelijke samenlevingen ook een impact hebben op onze gezondheid. Ontsteking is echter een reactie in een lichaam dat zichzelf probeert te genezen, een lichaam dat een bedreiging heeft waargenomen, wanneer de reactie aanhoudend is en de ontsteking chronisch, dat is wanneer het een probleem wordt (ibid).

Wat heeft genezing nodig? Kunnen we ons een wereld voorstellen die geneest? Hoe zou dit eruit zien? Ik deel deze vragen als een uitnodiging om na te denken over genezing en wat het voor ieder van ons op individueel en collectief niveau kan betekenen. Ik hoop dat we de wereld kunnen creëren die we nodig hebben, waar zorg en leven centraal staan. Ik stel me graag voor dat er in zo'n wereld geen systemische ontsteking is, het symptoom van een oververhit "lichaam-territorium-aarde". Dit komt omdat onze relaties zullen transformeren door prioriteit te geven aan het leven in al zijn vormen. Maar ook door het collectieve besef dat we elkaar nodig hebben.

https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/14747731.2021.2009306?journalCode=rglo20%27El

Referenties

  • Cabnal, Lorena. (2016). Entrevista Lorena Cabnal en Red de sanadoras ancestrales del feminismo comunitario en Guatemala.Voces de mujeres, historias que transforman. Accessed on 10-01-2023: www.youtube.com/watch
  • Cabnal, Lorena. (2019). El relato de las violencias desde mi territorio cuerpo-tierra. In X. Leyva & R. Icaza (Eds.), En Tiempos de muerte cuerpos, rebeldias, resictencias. (pp. 113–123). Cooperativa Editorial Retos.
  • Marya, Rupa, & Patel, Raja. (2021). Inflamed, deep medicine and the anatomy of injustice. London: Allen Lane.

 

Delen
 

Nieuwsbrief

Meld je aan