Door: Camiël Kesser

Als ik denk aan de verhalen die mij als kind werden verteld, vroeg ik me altijd af hoe mijn leeftijdsgenoten ze zo goed kenden. Als die verhalen eindigden, werd je meestal door iets geraakt, er was een soort les of moraal. Als het goed was verteld, had je echt een connectie gemaakt, er veranderde emotioneel iets. Door dit verhaal met jullie te delen, herinner ik me eraan dat ik me nooit eerder echt geraakt heb gevoeld. Ik had misschien genoten van een verhaal, maar ik ging er nooit echt diep in. Ik zou mezelf niet toestaan om verstrikt te raken in gevoelens of om diep geraakt te worden. Ik vermeed emoties, ik kan je niet precies vertellen waarom. Misschien kwam het omdat ik geconfronteerd werd met zoveel culturen binnen mijn familie, met zoveel verhalen allemaal samengepakt, wie weet. Totdat ik die ene ervaring had, die keer dat ik eindelijk geraakt werd.
 
Het was een vroege dag. De zon scheen, helder, het licht deed pijn aan mijn ogen. Het plan was om een beslissing te nemen die niet alleen mij maar ook mijn omgeving ten goede zou komen. In de dagen voorafgaand aan die beslissing speelde mijn vader een belangrijke rol. Hij is degene die me aan het denken heeft gezet. Vanuit mijn oogpunt dacht ik dat het hem aan inzicht, nieuwsgierigheid en ook een soort moed ontbrak. Ik wist niet dat wat hij me bleef vertellen me zou raken met een kracht die je niet eens kunt doorgronden.

Hij is altijd zo vrolijk. Beschikbaar voor degenen die hem de hand reiken en standvastig tegenover degenen die weigeren geholpen te worden. Het is verbijsterend om te zien, want hij begint zijn dag pas met een kopje koffie. Even een koffie na een nachtrust van zo'n 4 tot 6 uur. Glimlachend, beschikbaar zoals ik net al zei, en op weg om de dag van iemand anders nog beter te maken.

De gebieden waar we vaak op botsen zijn precies die beschikbaarheid. Mijn vermoeden was altijd "maar ze willen niet geholpen worden, dus waarom zou je moeite doen?" . Hij bleef maar herhalen: “Ze kunnen er niets aan doen en als je dat kunt zien, wees aardig, geef. Het zal alles beter maken.”

Dus ik zei al eerder dat ik toch geraakt werd? Ik leerde dat mijn leeftijdsgenoten verhalen konden vertellen omdat ze die keer op keer mondeling meekregen. Ergens in mijn huishouden, misschien omdat mijn ouders uit elkaar gingen, verdwenen de verhalen. Dus ging ik op zoek naar een manier om mezelf mondeling te bevestigen, zodat onze herontdekking van het delen van verhalen niet meer zou wegkwijnen. Ik besloot om samen met mijn vader een podcast te starten en dit proces vast te leggen. Ik had het gevoel dat dit een erfenis zou worden voor mijn vader en mij en dat het iets zou zijn om op terug te kijken als hij ouder wordt. We hebben zoveel beelden uit een ver verleden die we niet vaak meer aanraken.
 
Die ochtend met de frisse zon ontmoette ik een familielid. Iemand die ik ken, en die niet echt open staat voor het delen van 'echte' gevoelens. Hij keek me niet eens aan, maar omhelsde me gewoon stevig. Zo strak dat ik zijn hartslag kon voelen. Bum-bum-bum, bum-bum-bum. Bum...bum... en langzaam werd het stil. Hij bedankte me en liep weg. Alsof toeval een echte poppenspeler was, zag mijn vader het moment. Hij glimlachte en zei kort: "Ik zei het je toch."
 
Toen en daar besefte ik de noodzaak en kracht van het delen van onze podcast. Omdat dit een geschenk kan zijn voor iemand om het gesprek te ontvangen dat de meesten niet hebben met hun ouders of zelfs belangrijke anderen. Toen mijn familielid me vasthield en ik voelde dat het iemand kon openen die zo'n last draagt, wist ik dat dit spoor dat ik bewandel ook toegankelijk moet zijn voor anderen. Het moet toegankelijk zijn, zodat het kan worden gevonden door degenen die hebben opgegeven omdat hun verhaal als weggevaagd voelt.
 
Mijn dank is groot.