Verbeeldingskracht
Nederlandse Film en Televisie Academie 2004-2005

Volgens Peter Delpeut is het uitgangspunt aan de Nederlandse Film en Televisie Academie dat alles te leren is. Het bijbrengen van het vak van filmmaker (met al zijn specialismen) lijkt Delpeut in het huidige onderwijs bijzonder doordacht en grondig verzorgd. Maar toch missen de geproduceerde films vaak de ondeugendheid, tegendraadsheid en individuele stem die de vakbekwame technicus van de creatieve auteur onderscheidt. Op uitnodiging van de academie onderzocht hij de vraag: Wat moet de school doen of nalaten om de studenten tot meer verbeelding te inspireren?

In zijn conclusies en aanbevelingen suggereert Delpeut om jonge filmmakers als intellectuelen te benaderen, als denkende cineasten die met hun filmverhalen hun visie op de wereld willen uitdragen. Maar hoe onderwijs je iemand om een persoonlijkheid te worden, om zijn culturele bagage om te zetten in een emotionerende filmvertelling?

Delpeut: ‘Ergens moet de paradox van het kunstonderwijs, de spanning tussen de standaardisering en het individuele productief gemaakt worden. Pasolini kon het, Truffaut kon het, Hou Hsiou­hsien kan het, Kiarostami kan het. Waarom zouden  er dan geen Nederlandse filmstudenten zijn die het kunnen?’
Peter Delpeut, De paradox van het kunstonderwijs

Over Peter Delpeut
Peter Delpeut is schrijver en cineast. Zijn film Felice... Felice... (1998) verscheen in hetzelfde jaar als zijn gelijknamige debuutnovelle; bij zijn compilatiefilm Diva Dolorosa (1999) over Italiaanse filmdiva’s uit de periode 1913­1920 publiceerde hij een essayistisch reisboek met dezelfde naam. Verder verscheen De grote bocht. Kleine filosofie van het fietsen (2003) en Het vergeten seizoen (2007).
 Naast zijn artistiek werk was Delpeut filmjournalist en adjunct­directeur van het Nederlands Filmmuseum.