Aisa Winter
Dramadocent
Onderzoek: Theater rubrics in het Surinaamse binnen- en buitenschoolse (drama)onderwijs
Op de foto sta ik onder een kankantrieboom. Deze boom wordt meer dan 70m hoog en heeft een vrij dikke stam. Behalve dat ik de kankantrieboom een van de mooiste bomen in Suriname vind, staat deze boom voor mij ook symbool voor spiritualiteit, geduld, groei en creativiteit. Alles waar kunsteducatie voor mij ook voor staat.
De master heeft mij veel geleerd. Toen ik met de master begon, leek het even alsof ik niks wist. Dit had vooral te maken met het feit dat je nu vooral de theoretische kant van het vak ging bestuderen, educatieplannen moest opstellen, dus dat wat je in je hoofd had op papier moest schrijven. Het mooiste was het authentiek leren, waar ik op gevoelsbasis al gebruik van maakte. Dat moest nu omgezet worden in ‘heuse’ schriftelijke lesplannen en educatieprojecten. Ik was ook altijd al multidisciplinair bezig, omdat ik van mening ben dat kunst dat überhaupt is (niks staat op zichzelf), en op de opleiding ging je daar ook dieper op in. Het hoe, waarom, wanneer en waarvandaan van de multidisciplinariteit.
Wat mij wel heeft verbaasd, is het feit dat hoewel er met verschillende kunstdocenten uit het veld werd gewerkt, het op de master erg ontbreekt aan diversiteit. Niet alleen in de kunsten zelf, maar ook in de benaderingen en de mensen. Kunst is iets van de hele wereld, van Afrika tot China, van Europa tot India, dus er bestaat niet alleen Westerse kunst en ook niet alleen de Westerse blik. Ook de studenten die als vakdocenten werkten op verschillende scholen, hadden een vrij beperkte belevingswereld en waren erg Westers gericht. Doordat alle docenten op de master Nederlands zijn, blijven de te behandelen stof en discussies ook erg Westers. Gelukkig zien Maria en een groepje docenten dat in, maar alles heeft tijd nodig en zal groeien… langzaam maar zeker. Zo ook besef…
Vandaar ook mijn kankantrie op de foto. Ik denk dat kunsteducatie in Nederland nog lang niet zo multidisciplinair is als het zou kunnen zijn en dat we nog lang niet zo cultureel-divers zijn als we zouden kunnen zijn, maar alle goeie dingen kosten tijd. Net als dat het heel lang duurt voordat de kankantrieboom zo groot en mooi is, zo zal het ook nog een tijd duren voordat we echt kunnen spreken van multidisciplinair, cultureel-diverse kunst en kunsteducatie. Maar dat dat ooit eens komt, daar heb ik alle vertrouwen in.