door: Camiël Kesser 
Normaal gesproken eindigt dit in een lach. Je weet wel, wanneer je net ver genoeg bukt en je uit je broek scheurt. Deze keer was de uitgerekte afstand niets om te lachen. De uiteengereten ruimte die ontstond tijdens de aardbeving in Turkije, nam zonder ook maar enige bekommernis, voorzichtigheid of oplettendheid alles met zich mee. De diepte was immens. Het leed en verlies zal niet alleen aan de oppervlakte blijven.

De trillingen waren tot dan toe niet voelbaar. De tijd streek voorbij, van dag tot dag. Nieuws en zicht op een gebied waar binnen een mum van tijd zoveel is veranderd kwam niet aan het licht. Met verandering doel ik op de schokgolf die ver buiten het rampgebied voelbaar was. Zelfs in mijn kantoor! Het besef dat de afstand die ik had tot de ramp veel kleiner is dan ik me kon voorstellen maakte veel indruk. Spieren die samentrekken, zweet en een onrustig gevoel over het welzijn van mijn collega’s. Of ze wel in orde zou zijn? Wat gebeurt er? Ik kan me niet herinneren dat ik me zo voelde tijdens de verschrikkelijke oorlog die uitbarsste in Oekraïne. Waarom raken deze beelden me zo?

Hoogstwaarschijnlijk omdat deze ramp haar oorzaak niet vindt binnen een menselijke beslissing. Het moment, het gebied waar de getroffenen zich bevinden overstijgt alle logica. Dit is een aardse interventie, een opschudding van ongekende groote. Hier zijn we als gehele beschaving niet tegen opgewassen. Wat we met elkaar wel kunnen oogsten is de verbinding en saamhorigheid. Nadat mijn spieren ontspanden en het gesprek met mijn Turkse collega, mij waarschijnlijk meer dan haar, tot kalmte maande was er nog een broeder die in mijn gedachte omhoog kwam.

Mijn eerste ontmoeting met hem was kort. Een lieve man met veel kopzorgen. Hij is een activistische journalist in Nederland waarin hij vaak de schuring van het Westen tegenover andersdenkenden aantreft. Zijn positie daarin? Zonder schuring geen glans. Echter hintte zijn houding er ook op dat het een stuk zwaarder is dan hem beviel. We spraken af om onze benen een gunst te doen door te wandelen in het park.

De wandeling bracht de ontstane afstand met elkaar in verbinding en pratend ontstond er een koord die organisch de ruimte opslokte. Zoveel raakvlakken, van familiaire situaties als belevingen binnen onze culturele groep tot de grapjes die we kunnen maken naar onze significante naaste. Terwijl onze vier benen meer en meer in sync lopen, wordt ik herinnerd aan web. Kunstig worden onze verhalen met elkaar verweven. 

Grote scheuren geven de mogelijkheid tot verbinding, in een gezamenlijk web ontstaat er contact waarbij afstanden weer aan elkaar worden geschakeld. Echter zijn onze 4 benen niet genoeg om dat allemaal te belopen. Wellicht hebben we er 8 nodig, of 16, of meer. We zien je graag aansluiten!